Η πρώτη επέτειος του Κιρ Στάρμερ στην πρωθυπουργία πλησιάζει, όμως το κλίμα μόνο εορταστικό δεν είναι. Παρά την εκλογική του νίκη με σαρωτική πλειοψηφία, ο δρόμος της διακυβέρνησης αποδείχθηκε πιο ανηφορικός από όσο υπολόγιζε. Η πρόσφατη υποχώρηση της κυβέρνησής του στο ζήτημα των περικοπών στην πρόνοια σηματοδοτεί μια καθοριστική καμπή και φέρνει στην επιφάνεια βαθύτερες αδυναμίες του κυβερνητικού οικοδομήματος.
Ο Στάρμερ εξελέγη με τη δέσμευση για «σταθερότητα», όμως τα πράγματα δεν έχουν εξελιχθεί σύμφωνα με το αφήγημα της καμπάνιας του. Η κυβέρνηση δείχνει ήδη σημάδια φθοράς και εσωτερικής πίεσης.
Από πολλούς αναλυτές χαρακτηρίζεται ως «άνευ προηγουμένου» το γεγονός ότι ένας νέος πρωθυπουργός αναγκάζεται να υποχωρήσει τόσο νωρίς υπό τις πιέσεις βουλευτών του κόμματός του. Αυτή η εξέλιξη έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό την πορεία και τον χαρακτήρα της κυβέρνησης, καθώς αποδείχθηκε πως δεν είναι σε θέση να υπερασπιστεί σκληρές αποφάσεις για περικοπές στις δημόσιες δαπάνες.
Η υποχώρηση στο θέμα των κοινωνικών παροχών εγείρει νέα ερωτήματα για τη συνοχή του Εργατικού Κόμματος καθώς οι βουλευτές του αμφιβάλλουν πλέον κατά πόσο μπορούν να εμπιστευτούν τη γραμμή που χαράζει ο Στάρμερ, φοβούμενοι μελλοντικές υποχωρήσεις.
Ιδιαίτερα προβληματική κρίνεται και η θέση της υπουργού Οικονομικών, Ρέιτσελ Ριβς, η οποία έχει χάσει την εμπιστοσύνη πολλών συναδέλφων της. Οι Εργατικοί βουλευτές την κατηγορούν πως τους εξέθεσε δημόσια, αλλάζοντας στάση σε καίρια ζητήματα όπως το επίδομα θέρμανσης και οι κοινωνικές παροχές.
Η κατάσταση είναι τέτοια που η μετριοπαθής προσέγγιση του Στάρμερ μεταξύ αριστεράς και εξουσίας μοιάζει να καταρρέει. Οι παραχωρήσεις στα κοινωνικά ζητήματα ίσως του δώσουν λίγο χρόνο ακόμα, αλλά η φθορά είναι πλέον ορατή.
Η επερχόμενη ψηφοφορία στο κοινοβούλιο για το νομοσχέδιο πρόνοιας θα είναι κρίσιμη. Εάν τελικά το νομοσχέδιο περάσει χάρη σε βουλευτές που θεωρούν τις παραχωρήσεις νίκη, ο Στάρμερ ίσως κερδίσει μια προσωρινή ανάσα. Αν όχι, τότε δεν αποκλείεται ακόμη και το ενδεχόμενο οι Εργατικοί να εμπλακούν σε μια εσωκομματική κρίση αντίστοιχη με εκείνες των Συντηρητικών την προηγούμενη δεκαετία.
