Ένα νέο ακτιβιστικό κίνημα με το όνομα Youth Demand επιχειρεί να ταράξει τα νερά της βρετανικής δημόσιας ζωής, υιοθετώντας τακτικές δημόσιας ανυπακοής και μιλώντας για μια «επανάσταση» που θα φέρει αλλαγή τόσο στη βρετανική πολιτική, όσο και στη στάση της χώρας απέναντι σε διεθνή ζητήματα και την κλιματική κρίση.
Η ομάδα ιδρύθηκε πέρυσι μέσα από τη νεολαία του Just Stop Oil και σήμερα δηλώνει ότι έχει πάνω από 25.000 υποστηρικτές στη λίστα επικοινωνίας της.
Αποτελείται κυρίως από φοιτητές και νέους, με δύο βασικά αιτήματα: τον τερματισμό κάθε εμπορικής σχέσης με το Ισραήλ και τη συγκέντρωση 1 τρισεκατομμυρίου λιρών έως το 2030 από τα κέρδη των ορυκτών καυσίμων, ως αποζημίωση για τις χώρες που έχουν πληγεί από την κλιματική αλλαγή.
Σε ιδιαίτερα σκληρούς τόνους, το Youth Demand καταγγέλλει τη βρετανική κυβέρνηση για «συνένοχη στη γενοκτονία στην Παλαιστίνη», κατηγορώντας την ότι στέλνει όπλα και χρήματα στο Ισραήλ, ενώ επιτρέπει την καταστροφή του πλανήτη για χάρη των κερδών από τα ορυκτά καύσιμα.
Η ομάδα ανήκει σε μία ευρύτερη συμμαχία στην οποία συμμετέχουν επίσης τα Just Stop Oil, Assemble (πολιτική μεταρρύθμιση) και Robin Hood (αντίσταση στη φτώχεια και στην κρίση στέγασης).
Το Youth Demand υιοθετεί μη βίαιες αλλά έντονα διαταρακτικές δράσεις. Τον Απρίλιο, δεκάδες μέλη του συνελήφθησαν όταν επιχείρησαν να «παραλύσουν» το Λονδίνο με τακτικές γνωστές ως swarm protests: σύντομες παρεμβάσεις σε πολυσύχναστους δρόμους με πανό και καπνογόνα, που διαλύονται πριν φτάσει η αστυνομία και επαναλαμβάνονται αλλού.
Παράλληλα, στόχος των ακτιβιστών γίνονται και πολιτιστικά ή αθλητικά γεγονότα υψηλής προβολής. Πρόσφατα, δύο μέλη του κινήματος επιχείρησαν να ανέβουν στη σκηνή κατά την εμφάνιση του Ισραήλ στον φετινό Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision στην Ελβετία.
Σύμφωνα με τον βρετανικό Τύπο, η οργάνωση σκοπεύει να εντείνει τις δράσεις της τους θερινούς μήνες, προετοιμάζοντας ένα «κύμα αντίστασης» σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό και πίεσης για κλιματική δικαιοσύνη.
Παρότι ορισμένοι απορρίπτουν τις μεθόδους τους ως υπερβολικές, οι ίδιοι επιμένουν ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να ακουστούν οι φωνές τους και να αναγκαστεί το πολιτικό σύστημα να αναλάβει ευθύνη για τις κρίσεις του καιρού μας.
